Bij een kringwedstrijd in juni 1982 in Breda kreeg Annemarie Verstappen van haar trainer Honk Veldman (BZV Solar) de opdracht om op de 200 meter vanaf het startsignaal voluit te gaan en heel snel te openen. Deze aanpak paste wel in de voorbereiding naar de WK 1982, zo vertelde hij mij telefonisch, die een paar maanden later zouden worden gehouden. De eerste twee banen gingen in 58 seconden en dat stond gelijk aan een soort zelfmoordpoging op weg naar de volgende honderd meter. De toen zestienjarige zwemster kwam dan ook min of meer aanspoelen en andere trainers konden niet nalaten Veldman met enig leedvermaak te wijzen op onverstandige coaching. Maar de tijd van 2.01.7 was wel een pr. Zelf vond ik het ook wel gewaagd. Maar een verslaggever moet vooral luisteren en zijn oordeel voor zich houden.

Met trainer/coach Honk Veldman en
de laatste instructies. @Swimjos Archief

Oost-Duitse zwemsters waren net mannen
In augustus herhaalde de Brabantse haar tactiek bij de wereldkampioenschappen in Guayaquil, een havenstad in Ecuador. Dat toernooi was zij goed begonnen met zilver op de 100 vrij op slechts 0,1 seconde van de struise Oost-Duitse Birgit Meineke. Bij vertrek op Schiphol twee weken eerder had zij er zin in, hoewel het allemaal spannend was. Eerste grote vliegreis, eerste keer Zuid-Amerika en haar eerste WK. In een terugblik van het Brabants Dagblad van zaterdag 8 augustus kwam zij terug op haar ervaringen. “Spannend, natuurlijk, maar de ploeg was heel leuk met enkele leeftijdsgenoten. Oost-Duitse zwemsters waren onverslaanbaar. Het waren net mannen met hun sterke bovenarmen, niet normaal. Vergeleken met hen was ik maar een schriel meisje. Maar ik voelde me vanaf de eerste dag goed in vorm, zowel op de 100 als de 200 meter en ik had weinig last van spanning.”

De Nederlandse ploeg (9 dames en 6 heren) van bondscoach Bert Sitters was goed geacclimatiseerd dankzij de drie weken voorbereiding in Guayaquil en dat was een goede greep geweest van de ploegleiding, die verder bestond uit chef d’équipe Wil Storm, de coaches Wim Geurtsen en Rian Smit, fysiotherapeut Arnold en dokter Henk Elzerman Sr.

Ineenstorting
Internationale volgers op de perstribune hielden hun hart vast en voorspelden een totale ineenstorting van de Nederlandse, die meer bekend stond als een gevaarlijke sprintster (zij had inmiddels zilver veroverd op die afstand) dan een tactisch gelouterde 200 meter zwemster. De favoriete, Birgit Meineke, tot dan toe de snelste in de wereld, zou ongetwijfeld toeslaan op de laatste meters, zo werd algemeen aangenomen. Verstappen, als vierde geplaatst voor de finale, gaf echter geen krimp en twijfelde alleen een beetje toen zij op 150 meter nog steeds als eerste keerde. “Straks word ik wereldkampioen, flitste het door me heen en daarna herpakte ik me direct  en kon me net op tijd concentreren op mijn slagen.”Hoewel haar voorsprong slonk tikte zij aan in een tijd onder de twee minuten en mocht zich  volstrekt onverwacht de wereldkampioene noemen! Een schitterend cadeau voor haar moeder, die in Nederland haar verjaardag vierde zonder dochterlief.
De sensatie was compleet toen ook Annelies Maas als derde finishte. “Het stadion ging uit zijn dak, want voor het eerst was een Oostduitse  zwemster verslagen. Ik zwaaide maar een beetje naar het publiek, want op een baanlijn gaan zitten of uitbundig juichen dat kwam niet bij me op. Ik was een heel bedeesd meisje en wist niet wat me overkwam”, vertelde zij 38 jaar na deze stunt aan verslaggeefste Natasja Weber.

Flabbergasted
Een absoluut kunststukje waar zij volgens de flash-interviews in de Mixed zone direct na de wedstrijd ‘flabbergasted’ ofwel sprakeloos (verbijsterd) van was. De MAVO-scholiere was inderdaad geen prater en waarschijnlijk ook totaal verrast dat haar prestatie met goud beloond was.

De WK in de Zuid-Amerikaanse havenstad Guayaquil maakten van Annemarie Verstappen uit het Brabantse Kruisstraat, een klein dorp in de gemeente Rosmalen, een Nederlandse zwemster van naam. Na de Tour de France viel er niet zoveel te beleven voor Nederland was de algemene gedachte. Nou ja, de NOS-televisie was niet naar Zuid-Amerika afgereisd  en Jos van Kuijeren moest het voor de NOS- radio doen met behulp van een gewone telefoon zonder technische ondersteuning van een producer. Nederland werd verder op de hoogte gehouden door krantenverslaggevers Hans van Wissen (Volkskrant) en Joop van der Flier (ANP). Ook Speedo was er bij in de persoon van Ada Kok! De aanwezige volgers hadden het goed gezien: Nederland eindigde in het landenklassement als zesde en moest bij de dames alleen grootmachten Oost-Duitsland (DDR) en de USA vóór zich dulden. Naast de vier medailles bestond de positieve balans ook uit 17 finaleplaatsen en 20 Nederlandse records (inclusief 6 jeugdrecords).

Na Guayaquil zwom Annemarie Verstappen nog vier jaar door op topniveau. Bij de WK in Madrid was zij vooral op dreef in de estafettes (3xbrons), Nooit meer voelde zij zich zo ontspannen als in 1982. Wel genoot zij van de extra’s, die een topsportloopbaan ook kan opleveren zoals een bezoek aan Australië in januari 1987 op uitnodiging van de toen bekende trainer Bill Sweetenham. In haar leven na de sport werkte zij kort voor de badpakkenfirma Golden Cup, trouwde zij en ging verder onder de naam Annemarie Janssen. Twee dochters Stephanie en Frederique (EJK 2015 Bakoe) traden in haar voetsporen. Zoon Vincent werd een bekend beroepsvoetballer en speelde o.a. voor het Nederlands elftal. En dus waren vader en moeder Janssen veelvuldig op de voetbaltribune te vinden. En zij nodigden mij uit om dat ook eens te doen bij een wedstrijd van AZ in Alkmaar. Ik mocht na afloop ook mee naar het spelershome. En dat zijn weer leuke dingen voor een zwemjournalist!

Sportvrouw van het Jaar
Dankzij de wereldtitel werd Annemarie Verstappen verkozen tot Sportvrouw van het Jaar in een live-uitzending van de AVRO-televisie. Provinciale jury’s bepaalden de uitslag en na een spannende nek-aan-nek race versloeg zij tafeltennister Bettine Vriesekoop (die dat verlies maar moeilijk kon accepteren) en Annelies Maas.